Η συγκεκριμένη εργασία μελετά τη σχέση της μοναξιάς με τη τρίτη ηλικία, καθώς και την ανάπτυξη μιας σχεδιαστικής λύσης που μπορεί να συμβάλλει στην διαχείριση του φαινομένου εντός των σύγχρονων πόλεων. Κεντρικός άξονας για την αντιμετώπιση του προβλήματος αποτελεί η επανασύνδεση των ηλικιωμένων με τα παιδιά, ένα σημείο – κλειδί στην αποκατάσταση των κοινωνικών σχέσεων και την επανένταξη της ηλικιακής ομάδας στη κοινωνία (διαγενεακή πρακτική). Παρουσιάζονται οι ορισμοί που βοηθούν στη κατανόηση του φαινομένου για τη σχεδιαστική προσέγγιση (ορισμός μοναξιάς και κοινωνικής απομόνωσης), καθώς και η σχέση του αστικού περιβάλλοντος με τις συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες. Μέσω του συνόλου της ερευνητικής διαδικασίας (προσδιορισμός απαραίτητων εννοιών, ανάλυση σχεδιαστικών παραμέτρων, καθορισμός χωρικού μοντέλου για τη σχεδιαστική λύση), αναπτύσσεται ένα υπόβαθρο σχεδιασμού πάνω στο οποίο μπορεί να βασιστεί η δημιουργία συμπεριληπτικών χώρων για τις δύο ηλικίες, καθώς και για τα ηλικιωμένα άτομα με αναπηρίες.