Εκατό χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και τη μαζική εισροή των προσφύγων του 1922 στον ελλαδικό χώρο, η αρχική μορφή και η εξέλιξη των οικιστικών συνόλων, που κατασκευάστηκαν για την αποκατάσταση του προσφυγικού πληθυσμού, αποτελεί ενδιαφέρον ερευνητικό πεδίο. Η παρούσα έρευνα επικεντρώνεται σε τέσσερα σημεία της πόλης των Πατρών, που αξιοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού και έχουν παραμείνει στη μνήμη των κατοίκων ως τα “Προσφυγικά”, καθώς κατασκευάστηκαν σε κοινή περιοχή, δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο σύνολο ενιαίου χαρακτήρα. Μελετάται η αρχική δομή των προσφυγικών συνοικισμών και η εξέλιξή τους, ενώ στη συνέχεια αναλύεται η σύγχρονη εικόνα τους, με παράλληλες αναφορές σε ενδιάμεσες φάσεις του χρονικού διαστήματος μελέτης. Σκοπός της εργασίας είναι να διερευνήσει την ανθεκτικότητα των συνοικισμών και τις διαβαθμίσεις που αυτή μπορεί να παρουσιάζει, ερμηνεύοντας ταυτόχρονα τα αποτελέσματά της τόσο σε αρχιτεκτονικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο.