Η παρούσα ερευνητική εργασία στοχεύει στην παρουσίαση και αξιολόγηση κατάλληλων, μη συμβατικών μεθόδων δόμησης που στοχεύουν σε μία ισορροπημένη σχέση μεταξύ του ανθρώπου, των αναγκών του και του πλανήτη. Μπορεί όμως ένας αρχιτέκτονας να παράξει σύγχρονη αρχιτεκτονική κάνοντας χρήση αυτών των μεθόδων; Την απάντηση θα την βρούμε μέσα από την παρουσίαση ενός χαρακτηριστικού παραδείγματος στο χωριό Γκάντο της Αφρικής από τον αρχιτέκτονα Diébédo Francis Kéré. Οι φυσικοί πόροι που μας παρέχονται είναι σημαντικό να χρησιμοποιούνται με σωστό τρόπο, ώστε να συμβάλλουν στην εξέλιξη τόσο των ανθρώπων όσο και των υπόλοιπων μορφών ζωής πάνω στη γη. Σκοπός και αναγκαιότητα είναι η αρμονική συμβίωση του ανθρώπου με το υπόλοιπο οικοσύστημα.Η ανθρώπινη δραστηριότητα στις μέρες μας ασχολείται σε μεγάλο βαθμό με τη δόμηση και δυστυχώς επιβαρύνει αρκετά το φυσικό περιβάλλον. Αν σκεφτεί κανείς ότι πάνω από το 50% του πληθυσμού παγκοσμίως ζει κοντά σε αγροτικές περιοχές, καθώς επίσης και σε κτίρια με χαμηλό ύψος, είναι ιδιαίτερα εφικτή η χρήση φυσικών υλικών. Αν η δόμηση στραφεί στη χρήση υλικών με υψηλή μηχανική αλλά χαμηλής τεχνολογίας θα βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των ανθρώπων και η ποιοτική τους σχέση με το περιβάλλον. Η οικολογική δόμηση δεν είναι μία αυστηρά προκαθορισμένη αντίληψη. Είναι μία έννοια υπό συνεχή αλλαγή και επαναπροσδιορισμό. Στην ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του 1970, η μηδενική κατανάλωση ενέργειας των κτιρίων ήταν η απάντηση. Όταν το πρόβλημα, αργότερα, διατυπώθηκε ως μία ριζοσπαστική κριτική στην αναπτυξιακή πολιτική της κοινωνίας, η απάντηση ήρθε από την βάση των κοινωνικών στρωμάτων με την μορφή των «eco-villages» και πειραματισμών με την τεχνολογία και την κοινωνική οργάνωση. Οι αρχές άρχισαν να ενδιαφέρονται για την αστική οικολογία, μόνο όταν άρχισαν να υπάρχουν επιχορηγήσεις από διάφορους φορείς είτε ιδιωτικούς, είτε δημόσιους.