Η παρούσα ερευνητική εργασία επιχειρεί να διερευνήσει την έννοια της μνήμης ως πρωτογενές στοιχείο της ανθρώπινης νόησης και ύπαρξης μέσα από τις χωρικές της υποστυλώσεις στην ατομική και στη συλλογική σφαίρα. Η εργασία εκκινεί από την διάκριση του φιλοσόφου Paul Ricoeur, ο οποίος ταξινομώντας τις θεωρητικές παραδόσεις που εξέτασαν το φαινόμενο της αναμνηστικής λειτουργίας από την αρχαιότητα και έπειτα διέκρινε δύο σχολές: την «παράδοση του εσωτερικού βλέμματος» και εκείνη του «εξωτερικού βλέμματος». Λαμβάνοντας σαν αφετηρία σκέψης αυτή τη διάκριση μελετάται η πόλη και τα μνημεία ως μια «εξωτερική» ανάγνωση της μνήμης για να καταλήξουμε στην «εσωτερική» ή προσωπική ανάγνωση της μνήμης που έχει αποκτήσει ο άνθρωπος στο χώρο του σπιτιού των παιδικών χρόνων. Γίνεται ουσιαστικά μια από τα έξω προς τα μέσα, ή από το γενικό στο ειδικό ανάγνωση των πεδίων της μνήμης που καθορίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και το παρόν που βιώνει.