Η παρούσα διπλωματική εργασία αποτελεί μια αρχιτεκτονική πρόταση που έρχεται σε δημιουργική συνδιαλλαγή με το ιστορικό τοπίο της βορειοανατολικής ακρόπολης (Ασλάν Πασά) των Ιωαννίνων. Ο σχεδιασμός αποσκοπεί στην δημιουργία ενός πόλου έλξης μελετητών, αλλά και αναψυχής ιστορικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Βασική επιδίωξη είναι η ενεργοποίηση και η προβολή του ιδιαίτερου συντακτικού, μέσω ειδικών σχεδιαστικών στρατηγικών ένταξης και ενσωμάτωσης νεωτερικών στοιχείων, σε διάλογο με τον ιστορικό χαρακτήρα του τόπου. Τα υπάρχοντα κελύφη μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο τους, ανασχεδιάζονται και επαναχρησιμοποιούνται με γνώμονα τη διατήρηση και την ανάδειξη της αρχιτεκτονικής τους φυσιογνωμίας. Αναλυτικότερα, δίνεται έμφαση σε τρεις βασικές ενότητες, που με κριτική σκέψη, γίνεται διαφορετική προσέγγιση σε κάθε μία και ακολουθούνται διακριτές κινήσεις – επιλογές, δίνοντας όμως τη δυνατότητα να συνομιλούν μέσω κοινών αρχιτεκτονικών στοιχείων και υλικού. Πιο συγκεκριμένα, ο βυζαντινός πύργος σηματοδοτείται από ένα πιο «αφηρημένο» στέγαστρο, ο οποίος λειτουργεί ως χώρος παρατηρητηρίου, αλλά και ως την αρχή μιας περιήγησης γύρω από τα τείχη. Στο οθωμανικό «μαγειρείο» πραγματοποιείται μία αυστηρή και στιβαρή στέγαση, με σκοπό την επαναλειτουργία του ως εστία και ο μεντρεσές που λαμβάνει τη χρήση του ξενώνα, αντιμετωπίζεται με προσθήκες για την κάλυψη των απαραίτητων αναγκών. Τέλος, η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική προσέγγιση αποσκοπεί στο να δημιουργηθεί ένας χώρος, που να ενισχύει τον χαρακτήρα της ακρόπολης, ως σταθμό αναφοράς για την πόλη των Ιωαννίνων αλλά και στην έμμεση σύνδεσή της με την νοτιοανατολική ακρόπολη του κάστρου (Ιτς Καλέ).