Η παρούσα μελέτη διερευνά την έννοια του τόπου στο έργο του αρχιτεκτονικού γραφείου Barozzi-Veiga, σε σχέση με τον τρόπο που προσεγγίστηκε η ίδια έννοια από την σχολή της Tendenza. Προκειμένου να οριστεί το πλαίσιο διερεύνησης της μελέτης, γίνεται αρχικά μια σύντομη αναφορά στην έννοια του τόπου, όπως προσεγγίστηκε από τους αρχιτέκτονες του ιταλικού ρασιοναλισμού. Έπειτα αναλύεται το ιταλικό νεορασιοναλιστικό κίνημα και παρουσιάζονται οι θέσεις τριών αρχιτεκτόνων, οι φυσιογνωμίες των οποίων άσκησαν την μεγαλύτερη επιρροή τη δεκαετία του ‘60. Στη συνέχεια γίνεται εισαγωγή στο έργο των Barozzi-Veiga, από τις σκέψεις και τις προθέσεις τους, στο σχεδιασμό και την υλοποίηση. Αναλύεται ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται την έννοια του τόπου και ο τρόπος που περιλαμβάνουν τη μνήμη και την ιστορία του τόπου στη σχεδιαστική τους διαδικασία. Τέλος, πραγματοποιείται η μετάβαση στο υλοποιημένο έργο του γραφείου, όπου αναλύονται τρία έργα τους. Επομένως, το ζήτημα που προκύπτει είναι πώς οι αρχιτεκτονικές κατασκευές αφομοιώνουν την ιδιαιτερότητα του τόπου, ερμηνεύουν την παράδοση και ενισχύουν τη συλλογική μνήμη, ενώ παράλληλα διατηρούν την αυτονομίας της μορφής τους.