Δημήτριος Αναστασίου, Ελένη Κόκκαλη, "Επιστροφή στον τόπο μέσω του σχεδιασμού διαδρομών στο τοπίο", Ερευνητική Εργασία, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πολυτεχνείο Κρήτης, Χανιά, Ελλάς, 2018
https://doi.org/10.26233/heallink.tuc.79652
Η διερεύνηση της χωρικής και βιωματικής απόστασης του υποκειμένου από το φυσικό του περιβάλλον οδηγεί σε ερωτήματα τα οποία αφορούν στην ουσία της σχέσης πολιτισμού και φύσης: αν και σε ποια έκταση οι δύο έννοιες πλέον αλληλοεπηρεάζονται και αλληλεξαρτώνται, με άλλα λόγια για το βαθμό στον οποίο η φύση εμπνέει ακόμη τον ανθρώπινο νου και εκείνος μεριμνά για τη διατήρηση της ταυτότητας του φυσικού του περίγυρου. Η πολυπλοκότητα αυτής της σχέσης αντανακλάται στις έννοιες του τοπίου και του τόπου με τη βοήθεια των οποίων επιδιώκεται να απαντηθούν τα παραπάνω στο πεδίο της αρχιτεκτονικής. Η ανάλυση και ερμηνευτική προσέγγιση 5 σύγχρονων αρχιτεκτονικών επεμβάσεων με κοινό σχεδιαστικό άξονα την αναβάθμιση παλαιών και τη χάραξη νέων πεζοπορικών διαδρομών στο τοπίο, οδηγεί σε μια ακολουθία αρχιτεκτονικών ενεργειών, σε μια ενιαία «τυπολογία». Οι χαράξεις, τα υλικά, τα χρώματα και οι υποδομές διαμορφώνουν μια δυναμική η οποία προκαλεί τον «αναγνώστη» του τοπίου να ανιχνεύσει το ύφος και την ατμόσφαιρα του τόπου κινητ(ρ)οποιώντας τον έτσι να διαμείνει σε αυτόν. Επαναφέροντας τον άνθρωπο ως περιπατητή στο τοπίο, ο τόπος αμέσως αναζωογονείται, ενεργοποιείται. Παράλληλα, ο άνθρωπος νοηματοδοτώντας τον χώρο καθίσταται αναπόσπαστο μέρος του τόπου, γίνεται και ο ίδιος τόπος.