Η συγκεκριμένη μελέτη εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο η αρχιτεκτονική έχει προσεγγίσει το αττικό τοπίο και τις πολλαπλές αντιθέσεις που έχει να αντιμετωπίσει, τόσο ως εννοιολογικό πλαίσιο αλλά και ως πρακτική. Μέσα από υλοποιημένα παραδείγματα της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής και αρχιτεκτονικές μελέτες διερευνάται η έννοια του τοπίου και οι δυνατότητες που ενέχει για το μέλλον.Αρχικά, αναλύονται οι έννοιες του τοπίου, του χώρου και του τόπου στη σημερινή εποχή καθώς και η επιλογή του πεδίου μελέτης, της Αττικής, ως τοπίο όπου η σχέση φύσης και πολιτισμού έχει αφήσει αποτυπώματα στη διάρκεια χιλιετιών συνεχόμενης κατοίκησης. Στην πορεία, η μελέτη αναπτύσσεται σε θεματικές ενότητες. Εφαλτήριο των ενοτήτων είναι η μυθική διάσταση του αττικού τοπίου, όπου εξετάζεται το ιδιαίτερο νόημα που αποδόθηκε στο κλασικό τοπίο. Εν συνεχεία, εξετάζεται η εμφάνιση της ανάγκης προστασίας του αττικού τοπίου, λόγω των σημαντικών αλλοιώσεων που υπέστη η εικόνα του τον 19ο και 20ο αιώνα. Η επόμενη ενότητα πραγματεύεται τη σταδιακή απαξίωση της φύσης, που οδήγησε στη συρρίκνωση των φυσικών στοιχείων στο αστικό τοπίο και την παράλληλη υποβάθμιση των εκτός των ορίων της πόλης φυσικών περιοχών και στην πορεία προσεγγίζονται τα βασικά οικολογικά προβλήματα που έχουν προκύψει από τη διαχείριση της αττικής γης, υπό το πρίσμα των αναδυόμενων στρατηγικών για βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη. Η ενότητα που ακολουθεί, πραγματεύεται την έννοια του εδάφους και τη σύνθετη υπόσταση του αττικού εδάφους, η οποία παράλληλα φέρει και εσωκλείει πολιτισμικά και φυσικά στοιχεία. Στη συνέχεια, μελετάται ο τρόπος που τα ιστορικά πολιτισμικά ίχνη λειτουργούν ως φορείς φυσικότητας μέσα στον πυκνό αστικό ιστό, σε αντιπαράθεση με τις περιαστικές φυσικές περιοχές, όπου αποτελούν πολιτισμικές εγγραφές στο φυσικό τοπίο. Έπειτα, αναλύεται ο ρόλος του τουρισμού και των παραγωγικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου, της βιομηχανίας και της καλλιέργειας, στη διαμόρφωση ιδιόμορφων τοπίων. Στην επόμενη ενότητα, μελετάται πώς η έννοια του τοπίου αναδύθηκε μέσα από τις τοπιογραφικές αναπαραστάσεις στη δυτική τέχνη και εν εξελίξει πώς αποδόθηκε από το φωτογραφικό μέσο, αλλά και οι ιδιομορφίες με τις οποίες εκφράστηκε στην ελληνική σκηνή. Κατόπιν, αναλύεται η έννοια της δυνητικότητας, στο πλαίσιο ραγδαίων εξελίξεων στις ψηφιακές τεχνολογίες, που μεταβάλλουν τον τρόπο προσέγγισης του τοπίου, μέσω αρχιτεκτονικών προτάσεων που περιεργάζονται ένα αττικό τοπίο με ριζικά διαφορετική από τη γνώριμη έως σήμερα φυσιογνωμία. Εν τέλει, προσεγγίζεται ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος βιώνει το αττικό τοπίο, ως ένα δυναμικό σύστημα, στο οποίο συνυπάρχουν μνήμη και μελλοντικές προοπτικές.