Το έργο με τίτλο Eποχιακές περιηγήσεις, συνδέοντας Ρουσσόλακο, Χιόνα, Κουρεμένο μέσα στον χρόνο από τον/τους δημιουργό/ούς Spyridakis Georgios διατίθεται με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού 4.0 Διεθνές
Βιβλιογραφική Αναφορά
Γεώργιος Σπυριδάκης, "Eποχιακές περιηγήσεις, συνδέοντας Ρουσσόλακο, Χιόνα, Κουρεμένο μέσα στον χρόνο", Μεταπτυχιακή Διατριβή, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πολυτεχνείο Κρήτης, Χανιά, Ελλάς, 2017
https://doi.org/10.26233/heallink.tuc.69254
Βασικές αρχές σχεδιασμού:Στο σχέδιο δράσης προτείνεται:-Αφαίρεση όλου του ξενικού επιθετικού υλικού-Η αφαίρεση των κακών παρεμβάσεων, ως καταλύτης, για την επιστροφή στο τοπίο που έχει χαθεί.-Καθαίρεση όλων των κτισμάτων και των κολυμβητικών δεξαμενών που βρίσκονται εντός των υγροβιότοπων αφήνοντας όμως ως ίχνος μνήμης, νέες ήπιες παρεμβάσεις από ξύλο και corten.-Θεσμοθετείται νέο Master Plan και σχέδιο δράσης με σκοπό την εξήγηση του τοπίου, ανάγνωση, αναγνώριση του τοπίου, ώστε να το καταστήσει πόλο τουριστικής, οικονομικής έλξης, και να το καθορίσει ως τοπίο σπόρο για μεταγενέστερες παρεμβάσεις.-Περιπλάνηση, κίνηση, αναφορές στο πριν, ελαιώνες, η ελαιοπαραγωγή μέσα στους αιώνες, συμμετοχή του επισκέπτη στην διαδικασία συλλογής καρπού και της ξεχασμένης διαδικασίας ψυχρής σύνθλιψης για την παραγωγή του καλύτερου ελαιολάδου.Σκοπός – να χορογραφείται η κίνηση του επισκέπτη ώστε να στοχεύσει σε συγκεκριμένα σημεία του τοπίου και να ταυτιστεί σε αυτό.Αφαιρώντας τα κακώς κείμενα προστίθεται νόημα.-Το έργο καταστροφής των κακών παρεμβάσεων γίνεται έργο δημιουργίας επανασύνθεση και επανασύνδεση με το τοπιο-Ψυχική εμπειρία, ενδοσκόπηση-Πολιτιστική στάθμη, σωματική εμπειρία, ψυχική εμπειρία-το Τοπίο που χάνεται... Η βιωματική σχέση με την περιοχή συνέβαλε στην διεξοδική διερεύνηση-ανάλυση των πολιτισμικών δεδομένων που διαμορφώνουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της.Με άξονα τη διατήρηση αλλά και την ενίσχυση της φυσικής διάστασης του τόπου, προτείνεται μια ήπιας μορφής παρέμβαση στα όρια του ανθρωπογενούς τοπίου με το φυσικό, που υλοποιεί την πρόσβαση στην παράλια ζώνη τον αρχαιολογικό χώρο του Ρουσσόλακου και στους υγροβιότοπους της περιοχής. Επιχειρώντας την ένταξη της πρότασης, βασικός προβληματισμός ήταν, ποια θα είναι τα όρια της μέσα σε ένα τοπίο φυσικό και προστατευόμενο αλλά και μέσα σε ένα αγροτικό τοπίο κατά βάση ελαιώνων.Η σχέση του φυσικού με το τεχνητό, τα όρια και η έκταση του σχεδιασμού, η υλικότητα της ιδέας, η γεωμετρία του αγροτικού τοπίου, καθώς και η αυθόρμητη αρχιτεκτονική αποτέλεσαν παράγοντες που διαμόρφωσαν το συνθετικό αποτέλεσμα.Η επιλογή του ξύλου ως κυρίαρχο υλικό, έγκειται στην επιθυμία για την δημιουργία μίας επέμβασης φιλικής προς το περιβάλλον και εφήμερης, όπου σε περίπτωση μετασχηματισμών, η καταστροφή της δε θα αφήσει “ίχνη”.