Το έργο με τίτλο Διατρέχων μουσείο: το μουσείο της επόμενης γενιάς και η συμβολή των ψηφιακών μέσων από τον/τους δημιουργό/ούς Tsitsipa Vasiliki διατίθεται με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού 4.0 Διεθνές
Βιβλιογραφική Αναφορά
Βασιλική Τσιτσιπά, "Διατρέχων μουσείο: το μουσείο της επόμενης γενιάς και η συμβολή των ψηφιακών μέσων", Ερευνητική Εργασία, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πολυτεχνείο Κρήτης, Χανιά, Ελλάς, 2017
https://doi.org/10.26233/heallink.tuc.68652
Θέτοντας ως βάση ότι σήμερα ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα περιβάλλον το οποίο ορίζεται υβριδικό όπου η εικονική πληροφορία και ο φυσικός χώρος συνδυάζονται και αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους, με μια κοινωνική πραγματικότητα πολλαπλής κλίμακας αναδυόμενων συλλογικοτήτων, με τον φυσικό χώρο να συνυπάρχει με τον ψηφιακό σε μια προσπάθεια συγκρότησης κοινών κωδίκων επικοινωνίας και συνεργασίας, ερχόμαστε να θεωρήσουμε το μουσείο ως ένα πολύπλοκο σύστημα – οργανισμό. Στηριζόμενοι σε μια λογική συστημάτων, συσχετίσεων, σχέσεων θεωρούμε ότι η άνοδος του αριθμού των επισκεπτών δίνει μια νέα δυναμική σε αυτούς τους χώρους πολιτισμού, εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας αλλά ταυτόχρονα αυξάνει τις προκλήσεις. Κύριο πεδίο έρευνας της παρούσας εργασίας αποτελεί η εισαγωγή των ψηφιακών μέσων –εργαλείων στον μουσειακό χώρο, μια συνθήκη ικανή για μια αλλαγή κατεύθυνσης και επαναπροσδιορισμού της σχέσης επισκέπτη-μουσείου. Ο μετασχηματισμός αυτός, αναδεικνύει μια σειρά παράλληλων ερωτημάτων. Ποιόν ρόλο καλείται να διαδραματίσει ο αρχιτέκτονας στην αναπροσδιορισμένη μουσειακή διαδικασία, ποιες καινούριες έννοιες στο μουσειακό λεξιλόγιο πρέπει να λάβει υπόψιν του στο σχεδιασμό και πως επηρεάζεται ο ρόλος του σήμερα. Καθολικό είναι πλέον το αίτημα για ενεργότερη συμμετοχή των επισκεπτών αλλά και για υιοθέτηση νέων μορφών παρουσίασης, που δεν αναπαράγουν μονοσήμαντα ιστορικά αφηγήματα αλλά δίνουν χώρο σε εναλλακτικές προσεγγίσεις και επιτρέπουν την ερμηνευτική διαδικασία και την κριτική θεώρηση του παρελθόντος. Στόχος είναι η εστίαση στην χρήση των νέων τεχνολογιών στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, όχι πλέον ως ένα νέο μέσο αναπαράστασης, ούτε ως ένα νέο παράδειγμα σχεδιασμού, αλλά ως αλλαγή στην αντίληψη του αρχιτεκτονικού αντικειμένου και στον τρόπο κατανόησης και σχεδιαστικής προσέγγισής του, ως εμφάνιση νέων χωρικών αντιλήψεων. Η έρευνα που ακολουθεί προσπαθεί να συνδέσει τη θεωρία (θεωρητικό πλαίσιο και αρχές) με την πράξη (παραδείγματα έρευνας), αναφερόμενοι και μέσω των παραδειγμάτων στη διεθνή στην ελληνική πραγματικότητα και έρχεται να καταλήξει ότι το μουσείο της επόμενης γενιάς εξαναγκάζεται να δεχθεί να υπηρετήσει νέες λειτουργίες και, με τη σειρά του, εξαναγκάζει τις νέες αυτές λειτουργίες να ενταχθούν στον ήδη προκαθορισμένο χώρο του, στην ήδη προκαθορισμένη μορφή του. Ο επισκέπτης γίνεται «χρήστης» και το μουσείο γίνεται το «μέσο».