Η πρότασή μας αναζητά μια ουτοπία φτιαγμένη για τους κατοίκους της πόλης. Η βελτίωση του τρόπου ζωής του ανθρώπου δεν είναι θέμα υλιστικό, αλλά πνευματικό. ‘Έτσι, στόχος τίθεται η μετάβαση από τον κόσμο της εγρήγορσης στον κόσμο του ονείρου. Οι νέοι χώροι επιδρούν στην ψυχή του επισκέπτη, τον βοηθούν να βγει από τον απατηλό κόσμο της εικόνας και της ύλης και να διαισθανθεί την ύπαρξη του άυλου κόσμου του πνεύματος. Προτείνουμε μια υπερδομή η οποία εμπεριέχει ταυτόχρονα την πόλη και το υπερβατικό, και καλείται να τοποθετηθεί σε ένα συμβολικό σημείο της πρωτεύουσας, σε έναν χώρο που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί καθημερινά και σε επανάληψη. Έτσι, επιλέγουμε την Ομόνοια που σήμερα αποτελεί κόμβο κίνησης και μεταφοράς, σημαντικό σταθμό της γραμμής του ηλεκτρικού και του μετρό και επικρατεί έντονη και εξαναγκασμένη συσσώρευση κινήσεων και ατόμων. Είναι ένας μη τόπος που δεν δημιουργεί σχέσεις μεταξύ των ατόμων, αλλά απομόνωση και ομοιότητα, ο χρήστης γίνεται μηχανή, κομμάτι της μάζας.